(112) İnsanlara Teşekkür Etmîyen

218— Ebû Hüreyre, (Radiyaîİahu anh) Peygamber (Sallallahü Aleyhi ve Sellem)'den rivayet ettiğine göre, Peygamber şöyle dedi:

«İnsanlara teşekkür etmiyen, Allah'a şükretmiş olmaz.»[435]

Bundan önceki hadîs-i şeriften anlaşıldığı üzre, yapılan bir iyiliğe kar­şılık aynı İle veya ziyadesi İle bîr mukabelede bulunulamaz ise, iyilik edene duada bulunulur ve övülür. Bu yapıldığı müddet sevabı vardır. Nimete şükür otur. Nimete vasıta olana teşekkürde bulunmanın sevabı olunca, Allah'a şükür yerine geçer. Bu vazifeyi yerine getİrmiyen, Allah'a şükret­miş olmaz. Sevâb elde edemez, nimeti inkâr etmiş olur.[436]

219— Ebû Hüreyre, (Radiyaîİahu anh) Peygamber (Sallallahü Aleyhi ve Sellem)''den şöyle rivayet etti:

«Allah Tealâ nefse şöyle hitab etti: Çık! Nefis : Ben ancak istemi-yerek (zorla) çıkarım, dedi.»[437]

Bu hadîs-i şerifin, bu bab İçerisinde getirilişinde bir münasebet bulu­namamıştır. Ancak ravİlerin teselsülü bakımından iki hadîs arasında fark yoktur. Her İki hadîs de aynı kanal ve senedlerclen gelmiş olmakla ben­zerlikleri vardır.

Nefis, ruh insanın bedeni ile ünsİyet haiinde olduğu için, kendiliğinden onu bırakıp çıkmaz. Ruhu almaya memur Azrail onu çekip çıkarmadıkça bedeni bırakmaz. Can çekişme hali, bunun açtk'bir ifadesidir. Bir de in­sanların ihtiyar ve arzusuna bağ!ı olsa hiç bir nefis ölmeyi istemez ve öl­mez. Allah'ın emri gelince istemiyerek ölüm olur.[438]